ای عدالت خداوندی تا کنون چه کسی رنج بر روی رنج و محنت بر روی محنت نهاده است. اینسان که اکنون به چشم خود می بینم؟
چرا گناهان ما . ما را چنین به تباهی می کشاند و آبروی مان را می برد؟
آیا درنیافته ایم که ما کرم هایی هستیم که آفریده شده اند. تا به پروانه هایی ملکوتی تبدیل شوند که بال زنان به سوی آفریدگار خویش روانند؟

چگونه است تو خود را بالا می پنداری در حالی که همچون حشره ای ناتوان و کرمی پست  حتی از تغییر شکل خود چیزی نمی دانی؟